Artikel n.a.v. de serie Plastic op Plastic

Gert Meijerink, 2000

Mary Grooteman is een begenadigd schilderes. Haar eindexamenwerk uit 1993 laat al direkt zien waartoe ze in staat is, getuige een monumentaal zelfportret ten voeten uit. Ze geeft hier er niet alleen blijk van alle formele aspecten van het lichtdonker schilderen te beheersen, maar ook in staat te zijn een visie te geven op het werk als geheel. Als sleutelwoorden kunnen hiertoe dienen: waardigheid, glamour en understatement.
De werken 'Naakt voor gaskachel' en 'Het overhemd' (onvoltooid) mogen dat illustreren. In het eerste doek zet ze een tijdloos naakt in een interieur dat als een typisch hedendaagse woning in De Pijp gezien kan worden. In het tweede doek is een al even tijdloos naakt bezig met een alledaags karweitje als het strijken van een overhemd.
Het geraffineerde van deze werken is dat de kunstenares dat tijdloze op geen enkele manier laat wringen met het hier en nu waardoor dat gevoel van understatement kan ontstaan.
Helaas zijn dit soort werken op de vingers van een hand te tellen, daar de kunstenares het leeuwendeel van haar tijd sinds het eindexamen aan portretten in opdracht besteedt (en opdrachtgevers houden niet van humor).
Gelukkig besloot Grooteman zich recentelijk meer toe te leggen op het vrije werk. Dit had vrijwel meteen een volledig nieuwe aanpak tot gevolg. De nieuwe werken worden met acrylverf op pvc geschilderd. Ze brengt hier de geometrische patronen samen met menselijke figuren, nu niet als klassiek ideaal, maar als iconen van de culturele elite en de nouveau riche, die slechts ten doel lijken te hebben mooi en elegant te zijn. De serie kreeg een passende titel: Plastic op plastic.